Błotnisty i rodzinny Bieg i Marsz Powstańca: [FOTO]

 

Błotnisty i rodzinny Bieg i Marsz Powstańca: [FOTO]


Opublikowane w pon., 23/02/2015 - 07:24

W 152. rocznicę Bitwy pod Dobrą w tej podłódzkiej miejscowości odbyły się III Bieg Powstańca i II Marsz Powstańca. Jak w poprzednich latach, zawody sportowe zorganizowane przez Klub Biegowy Powstaniec Dobra były częścią programu uroczystości upamiętniających Powstanie Styczniowe.

Relacja Kamila Weinberga

Trasy biegu (10 km) i marszu nordic walking (6 km) przebiegają przez Wzniesienia Łódzkie i cieszą się uznaniem wśród miłośników pagórkowatych przełajów. Frekwencja rośnie z roku na rok i teraz osiągnęła liczby 360 biegaczy i 83 kijkarzy, głównie z Łodzi i okolic, ale również gości z dalszych części kraju. Po wyścigach dorosłych przeprowadzono biegi dziecięce w dwóch kategoriach wiekowych.

Tylko niewielka część biegu prowadzi asfaltem. Zawiera on dwa trudne podbiegi, mocno dające się we znaki uczestnikom. Warunki pogodowe podczas poprzednich edycji lubiły wpadać w skrajności. Na inaugurację w 2013 roku napadało dużo śniegu, a dzień przed zawodami nadeszła odwilż i zawody odbyły się w głębokiej, topiącej się śnieżnej ciapie. Przed rokiem z kolei ciepłe i suche, prawdziwie wiosenne warunki pozwoliły na uzyskanie naprawdę szybkich czasów. Tym razem nie było tak łatwo - na trasie czekało na nas dużo błota i resztki topniejącego lodu.

Najpierw o 12:15 wystartowali kijkarze. Na ukończenie trasy z jednym znaczącym podejściem najszybsi potrzebowali nieco ponad 35 minut. Zwyciężył Michał Osiński (35:36) przed Jakubem Delągiem i Dominikiem Szmajdą, a wśród kobiet najlepsza była Beata Kołodziejczak (39:06) przed Agnieszką Ciołkiewicz i Grażyną Troniarz.

Gdy tylko na metę dotarli ostatni nordic walkerzy, spod umieszczonej nad stawem bramy startowej ruszyli biegacze. Brałem udział w obu dotychczasowych edycjach, trasa Biegu Powstańca wyjątkowo mi odpowiada, więc i teraz nie mogło mnie zabraknąć. Biorąc pod uwagę warunki, zawsze uzyskiwałem tu nadspodziewanie dobre czasy.

Po asfaltowym pierwszym kilometrze wpadliśmy na mocno błotniste polne drogi. Wkrótce pokonaliśmy pierwszy, prawie kilometrowej długości podbieg. Na ogół dość łagodny, tylko z kilkoma bardziej stromymi miejscami. Z górki lubię zbiegać szybko, więc zniecierpliwiony tempem poprzedzających mnie biegaczy postanowiłem zmienić "pas ruchu". Wymagało to wbiegnięcia na grząski grunt. W tym momencie... wykonałem niezamierzony, lecz efektowny, iście piłkarski wślizg. Szybko się pozbierałem po lądowaniu w błocie i nieco wytrącony z rytmu, zacząłem odrabiać straty.

Po w miarę płaskim gruntowo-asfaltowym odcinku, na szóstym kilometrze zaczął się drugi, trudniejszy podbieg. Tu jak w poprzednich latach trzymałem równe tempo i nieco zyskałem. Naprawdę zaatakowałem dopiero na błotnistym zbiegu, kiedy większość towarzyszy niedoli nie złapała jeszcze oddechu po górce. Stąd już do samej mety było w większości po równym albo w dół.

Choć aktualna forma i warunki nie pozwoliły mi na tak dobry czas jak poprzednio, do końca przesuwałem się w górę stawki. Na ostatnich metrach odparłem jeszcze sprinterski atak jednego rywala i z wywieszonym językiem wpadłem na kreskę z czasem 48:09 netto. Prawie 2,5 minuty wolniej, niż przed rokiem. Mogło być lepiej, ale w sumie wynik na miarę bieżących możliwości. Na szybkość przyjdzie czas wiosną...

Polecamy również:


Podziel się:
kochambiegacnafestiwalu
kochambiegacwpolsce