Michał Kiełbasiński: „Yukon Artic Ultra to mój niezamknięty rozdział”

 

Michał Kiełbasiński: „Yukon Artic Ultra to mój niezamknięty rozdział”


Opublikowane w wt., 09/06/2015 - 08:39
Prawie 20 lat później wystartował pan w Yukon Arctic Ultra. Skąd pomysł? Czym się pan kierował zapisując się na 700-kilometrowy bieg?

Pomysł na Jukon, podobnie jak wcześniej na Alaskę powstał dużo wcześniej. To były niezrealizowane marzenia z dzieciństwa. Sam jeszcze nie potrafiłem czytać, gdy siedziałem na kolanach ojca, a on czytał mi Londona, Curwooda, Jamesa Fenimore’a Coopera. Później czytałem już sam. Chłonąłem opowieści z odległego, nierealnego a jednocześnie fantastycznego świata. Gdzieś to we mnie zostało i marzyłem, by pojechać na Daleką Północ.

Na wybór Yukon Arctic Ultra złożyły się 2 elementy. Szukałem biegu super ekstremalnego pod względem dystansu, a to chyba najdłuższy bieg do pokonania bez etapów. Do tego doszła wyjątkowa lokalizacja, rejon przygód, poszukiwaczy złota, traperów, twardych ludzi.

Zanim rozpoczął się Yucon Arctic Ultra, na swoją trasę wyruszyli uczestnicy Yucon Quest, imprezy dla maszerów, która przypomina swoją atmosferą opowieści z książek o Dalekiej Północy. Kibicował pan tym zawodnikom?

Tak, oczywiście. Te wyścigi odbywają się w dwóch kierunkach. Raz startują z Kanady z Whitehorse i zmierzają do Fairbanks w USA, a w kolejnym roku w przeciwną stronę. Miałem szczęście. Trafiłem na wyścig ze startem w Whitehorse. Tam też startował mój bieg, tyle że dzień później. Byłem więc na starcie, robiłem zdjęcia, chłonąłem tę atmosferę i rzeczywiście było to niesamowite przeżycie. To tak fantastyczna sprawa, że wystarczyłaby na odrębną opowieść. Yucon Arctic podążał po ich śladach, tyle że zamiast psów to my ciągnęliśmy swoje sanki (śmiech). To też jest wyzwanie.

Stanął pan na starcie wymarzonego biegu. Jak szybko okazało się, że jest gorzej niż pan założył?

Ale to nie tak. Okazało się, że jest lepiej niż założyłem i właśnie to mnie zgubiło. Początek tych 700 kilometrów biegnie się praktycznie po płaskim. Trasa wiedzie zamarzniętą rzeką Jukon. Może nie da się tego porównać z asfaltem, ale jest to płaski teren z dobrze ubitym śniegiem. Miejscami jest tak szeroko, jak na Wiśle. Natomiast to, co charakteryzuje ten odcinek trasy, to nieprawdopodobnie wysokie klify. Mają nawet 100 metrów.

Wyprzedzę trochę fakty i powiem, że gdy już po wszystkim wyszedłem ze szpitala, przyjaciele zabrali mnie na te klify, by pokazać, że można stamtąd skakać na paralotniach. Wracając jednak na trasę.

Biegnę te pierwsze 42 kilometry. Planowałem zacząć spokojnie i wydawało mi się, że trzymam się planu. Znałem czasy mojego idola Grega McHale’a (zwycięzca YAU w 2011 r. - red.). On miał na tym etapie czas 3h28'. Nie starałem się tego powtórzyć. Dotarłem do 42 kilometra w czasie 3h53'. Zaskoczeni tym tempem byli organizatorzy, bo to nie jest tempo zawodników startujących na 700 km. Zdumieni byli inni zawodnicy, zwłaszcza że oni brali udział w rowerowej konkurencji. Zdumiony byłem też ja.

Świetny początek. Nic nie zapowiada tego, co się stało później...

Na starcie temperatura była w granicach 35 stopni na minusie i byłem na to przygotowany. Przed wylotem zapakowałem termometr, ale na trasę go nie zabrałem.

Dlaczego?

Takie skrzywienie zawodnika rajdów przygodowych. Tam trzeba mocno ograniczać liczbę tzw. dupereli, które się ze sobą zabiera. Teraz w perspektywy czasu już wiem, że pierwszą rzeczą, jaką ze sobą zabiorę na trasę będzie termometr. Temperatura w nocy spadła. Było mi dosyć chłodno, ale tłumaczyłem to sobie zmęczeniem. W końcu byłem już kilkanaście godzin na trasie. Później okazało się, że było prawie 50 stopni mrozu. Gdybym miał świadomość, jak bardzo spadła temperatura, podszedłbym to tego inaczej. Włączyłbym „tryb przetrwania”, zamiast ścigania. Należało się przebrać, zwolnić, obserwować siebie. Niestety dalej napierałem.

Na setnym kilometrze wiedziałem już, że jest kiepsko. Zwłaszcza z dłońmi. A jednak nadal myślałem, że mogę to przetrwać i biec do 160. kilometra, gdzie był przepak. Z każdą minutą potęgowały się odmrożenia. Gdzieś ok. 137. kilometra musiałem się poddać.

Odmrożenia stóp i dłoni były poważne. W jakim stanie dzisiaj są pana dłonie?

Przede wszystkim w ogóle są, a to nie było pewne. Zapisałem się taką niesławą, że były to najpotężniejsze odmrożenia w historii biegu. Na początku groziła mi amputacja wszystkich 10 palców dłoni. Szybciej regenerowała się lewa dłoń i stało się pewne, że uda się ją uratować. Nadal były wątpliwości co do prawej. Dzisiaj palce są i będą, ale jestem w trakcie bardzo długiego okresu rekonwalescencji. Musi jeszcze wrócić krążenie, czucie i sprawność.

Gdy był pan w szpitalu cała uwaga koncentrowała się na dłoniach, a w jakim stanie były pana stopy?

Wystartowałem w Salomonach Snowcross. W butach do biegania zimą, chociaż może nie w takich temperaturach. Miałem też szereg patentów, które miały zapobiec odmrożeniem, tyle że tych patentów nie udało mi się wprowadzić w życie. Nawet dodatkowych skarpet nie mogłem założyć, bo gdy zaczęły być potrzebne, nie miałem już sprawnych rąk. Skończyło się odmrożeniami palców lewej stopy. Były poważne. Teraz stopa wymaga czasu i rehabilitacji, ale wygląda na to, że będzie dobrze.

 

Polecamy również:


Podziel się:
kochambiegacnafestiwalu
kochambiegacwpolsce