Wietrzna ślepota. Zagrożenie dla oczu ultramaratończyków
Opublikowane w pon., 15/06/2015 - 09:03
Ultramaratończyk biorący udział w 7-etapowym biegu rozgrywanym w trudnych warunkach atmosferycznych zgłosił się do punktu medycznego uskarżając się na utratę wzroku w jednym oku, ból, pieczenie i uczucie piasku pod powiekami. Lekarze zdołali uratować jego oko, a on sam stał pierwszym udokumentowanym i opisanym przez British Medical Journal przypadkiem biegacza z wietrzną ślepotą.
Przypadłość jest realnym problemem ultramaratończyków ekstremalnych, ale rzadko kiedy biorą oni pod uwagę takie ryzyko pakując swój plecak, chociażby dlatego, że praktycznie o tym nie mówi się wcale, a wzmianki w literaturze medycznej dotyczyły przypadków spadochroniarzy i alpinistów.
Tymczasem opisany przypadek to 44-letni doświadczony biegacz, który ma na swoim koncie, Lakeland 100, Yucon 100 i Yucon 450, czyli 700-kilometrowy bieg w niskiej temperaturze przez Daleką Północ. Przygotowując się do swoich startów przemierzał 150 km tygodniowo w arktycznych warunkach. Nigdy wcześniej niskie temperatury nie miały wpływu na jego oczy.
Feralny bieg odbywał się w Wielkiej Brytanii. Temperatura nie była ekstremalnie niska. Oscylowała wokół 0 stopni. Problemem był jednak zimny wiatr, wiejący z prędkością 128 km/h. Początkowo ulramaratończyk nie zdawał sobie sprawy z powagi sytuacji. Był przekonany, że zamazany obraz jest wynikiem zmęczenia i ewentualnie wahań w poziomie cukru.
Okazało się, że po pomoc medyczną zwrócił się w ostatniej chwili. Lekarze stwierdzili u niego zamarzniętą część rogówki, zarysowania i ubytki na jej powierzchni, a na zewnątrz oko było spuchnięte. Zmiany okazały się odwracalne, ale lekarze byli zgodni, że przy dłuższej ekspozycji na mroźny wiatr mogło dojść do poważniejszych uszkodzeń.
We wnioskach lekarze zapisali, iż noszenie gogli lub innej ochrony oczu powinno być tak samo rozpowszechnione wśród ultramaratończyków biorących udział w zimowych biegach, jak to ma miejsce wśród narciarzy.
IB
